صبا به لطف بگو آن غزل رعنا را                                          که سربه کوه وبیابان توداده ای مارا
شکرفروش که عمرش درازبادچرا                                         تفقدی نکندطوطی شکـــــــــر خارا
خروز حسن اجازت مگرندادای گل                                        که پرسشی نکنی عندلیب شیدارا
به خلق ولطف توان کردصیداهل نظر                                    ببند د دام نگــــــــــــــیرندمرغ دانـــارا
ندانم ازچه سبب رنگ آشنایی نیست                                 سهی قدان سیه چشم ماه سیمارا
چوباحبیب نشینی وباده پیمایـــی                                      به یـــــاد دار محبان باد پیمـــــــــــآرا
جزاین قدرنتوان گفت درجمال توعیب                                   که وضع مهرو وفانیست روی زیبـــا را
                                             درآسمان نه عجب گربه گفته حافظ
                                             سماع زهره به رقص اورد مسیحا را

هزاردشمنم ار میکنندقصــــــــدهلاکــــ                               گرم تودوستی ازدشمنان ندارم باکـــــــ
مراامیــــــــــدوصـــــــال توزنده میـــدارد                               وگرنه هردمم ازهجرتوست بیم هلاکـــــ
نفس نفس اگرازباده نشنــــوم بویتـــــ                               زمان زمان چوگل ازغم کنم گریبان چاکـ
رودبه خواب دو چشم ازخیال توهیهات                               بود صبوردل اندر فـــــــراق توحاشاکـــــــ
اگرتوزخــــــــم زنی به که دیگری مرهم                               وگرتوزهـــــــردهی به که دیگری تریاکــــ
بضــــــرب سیفکــــــ قتلی حیاتنـــــاابدا                               لان روحی قدطابــــــــ ان یکون فداکـــــــ
عنان مپیچ که درمیزنی به شمشــیرم                               سپـــــرکنم سرودستت ندارم ازفتراکـــــ
توراچنـــــــانکه تویی هرنظـــــــرکجابیند                               به قدربیــنش خودهرکسی کندادراکـــــ

                                          به چشم خلق عزیزآنگهی شوی حافظا
                                          کربردرتونهــــــدرود مسکنت بر خاکـــــــــ